ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

 ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας την χαρά της παράθεσης των εννοιών, που ως  ερωτήματα και προβληματισμοί με συνόδευαν στην ανάγνωση και μελέτη  των βιβλίων στο πέρασμα των χρόνων, από την παιδική ως την ώριμή ηλικία. Σημειολογικά, αναζήτησα το συγκεκριμένο βιβλίο πριν χρόνια και τελικά το παρήγγειλα στις εκδόσεις της "Εστίας" παραλαμβάνοντάς το ταχυδρομικά.

 ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΛΟΛΟΓΙΑ

Αποσπάσματα κειμένου

Από τις ΠΡΟΚΑΤΑΡΚΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ 
 στο ομώνυμο βιβλίο του Κώστα Ιω. Παπανικολάου

Βιβλιοπωλείο της "Εστίας"

 Σε μονοτονικό.....

Δεν μπορεί κανείς να αποκτήσει λογοτεχνική συνείδηση,

 να μάθει τον μηχανισμό και χειρισμό  της εθνικής του γλώσσας,

 να γνωρίσει τον συγχρονό του πολιτισμό,

 να μορφώσει την ψυχή και το πνεύμα του

και να αντιληφθεί την αξία της λογοτεχνίας του ως καλλιτεχνικού είδους,

αν δεν μελετήσει με υπομονή, επιμονή και μέθοδο

όλα τα είδη της εθνικής του λογοτεχνίας.

Ανάγκη να περάσει ως ερευνητής μέσα από τη λογοτεχνική όαση

και όχι ως απλός διαβάτης,

να μυηθεί στα μυστικά της τέχνης του λόγου θέλγητρα,

να χαρεί την ομορφιά της,

να ζήσει τους μυστικούς της παλμούς

και να την κάνει μέσο

όχι μόνο για την καλαισθητική του απόλαυση,

αλλά και για την απόκτηση λογοτεχνικού ταλέντου

και την ευρύτερη ανάπτυξη της ψυχής και του πνεύματός του.

Η μελέτη γίνεται από έμφυτη παρόρμηση της ψυχής για την γνωριμία του αγνώστου,

που έρχεται πότε σαν μια απλή περιέργεια,

πότε ως έντονη επιθυμία

και πότε ως καθωρισμένος σκοπός.

Μα κάθε άνθρωπος μελετάει με το δικό του τρόπο,

για το δικό του σκοπό

και το αποτέλεσμα της μελέτης είναι διαφορετικό για κάθε άνθρωπο.

Η ηλικία, η μόρφωση, οι πεποιθήσεις, η συνήθεια και αγωγή στη μελέτη,

ρυθμίζουν πάντα τις σχέσεις μελετητή και λογοτεχνήματος.

Γι αυτό και κάθε άτομο αρέσκεται στη μελέτη του λογοτεχνικού εκείνου είδους,

που είναι πλησιέστερο προς την ψυχή και το πνεύμα του.

Οι νέοι και οι άνθρωποι μικρής μορφώσεως μελετούν για την υπόθεση του έργου,

την πλοκή του, τις περιπέτειές του

και γενικά για την ικανοποίηση της φαντασίας και την αισθησιακή απόλαυση.

Οι πιο μεγαλύτεροι στην ηλικία και μορφωμένοι,

για να γνωρίσουν ένα άλλο λογοτεχνικό ύφος (στυλ)

και να μορφώσουν το δικό τους.

Οι δε επιστήμονες μελετουν ένα έργο με σκοπό να διδαχθούν, να μάθουν,

ή να κρίνουν κάτι.

Και το ίδιο ακόμη λογοτέχνημα,

με άλλο μάτι θα το παρακολουθήσει ο πολύ νέος και μετρίας μορφώσεως,

με άλλο ο μεγάλος και ο λογοτέχνης

και με άλλο ο επιστήμων.

Ακόμη και το ίδιο πρόσωπο, το ίδιο λογοτέχνημα

δεν το βλέπει πάντα κάτω από το ίδιο πρίσμα.

Εξαρτάται από τον σκοπό που γίνεται η μελέτη,

από την διάθεση την ψυχική του μελετητή,

και από πολλούς άλλους σταθμητούς και ασταθμήτους όρους,

που θα παρακωλήσουν

τη φυσική και ομαλή αφομοίωσή του σε τρόπο,

που να μη γίνουν αντιληπτές οι ομορφιές και χάρες του,

η λογοτεχνική του αξία

ή τα μειονεκτήματα και σφάλματά του.

Όταν βαρύθυμοι επιχειρήσουμε να μελετήσουμε κάτι,

χωρίς αμφιβολία, όσο καλό και αν είναι,

δε θα κατορθώσουμε να αντιληφθούμε τα καλολογικά του σημεία.

Το ίδιο συμβαίνει και όταν επιχειρούμε τη μελέτη κάποιου λογοτεχνήματος

ύστερα από σωματικό ή πνευματικό κάματο,

ένεκα του οποίου θα μας είναι τελείως αδύνατο

να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας αποκλειστικά και μόνο στη μελέτη μας.

Το άτομο που δε διαβάζει βιβλία μένει με την αμάθεια.

Ένας λογοτέχνης που δε διαβάζει χάνει το μισό του ταλέντο.

Η μελέτη δημιουργεί την έμπνευση και την ανανεώνει όταν κανείς την χάσει,

και αποτελεί την πιο ευγενική απασχόληση,

και στην κατάχρησή της, το πιο ευγενικό πάθος.

Ο Ναπολέων ως εξόριστος στην Αγία Ελένη , έλεγε:

"Η άσκηση είναι αναγκαία για τα μέλη μου, όπως η ανάγνωση για το πνεύμα μου".

..............................................
Από μικρός πρέπει να παρακινηθεί κανείς στη μελέτη των βιβλίων,
τα οποία πάντα πρέπει να είναι όχι μόνο τα πιο κατάλληλα,
αλλά και τα ανάλογα προς την πνευματική ικανότητα του μελετητή
και τέτοια που θα του κινήσουν το ενδιαφέρον.
Και όταν αποκτήσει κανείς τη συνήθεια να διαβάζει
και αγαπήσει το βιβλίο,
τότε και η ανάγνωση οποιουδήποτε βιβλίου, καλού ή κακού,
δεν πρόκειται να τον τραβήξει από το βιβλίο ή να του αμβλύνει
την όρεξη για μελέτη.

Δεν είναι σωστό να περιορίζεται κανείς σε ένα είδος βιβλίων,
ανάλογο με τα γούστα του, τις προτιμήσεις του ή την ιδεολογία του.
Πρέπει να μελετούμε κάθε βιβλίο,
για να αποφεύγουμε τη μονόπλευρη μόρφωση
και τη δηνιουργία εμμόνων πεποιθήσεων και αντιλήψεων.
Η λογοτεχνία εξελίσσεται και προχωρεί, όπως και η γλώσσα.
Και η μελέτη μας πρέπει να εξελισσεται και να προχωρεί και αυτή
ανάλογα με την ηλικία μας, τη μόρφωσή μας,
την εξέλιξη του πολιτισμού
και την αλλαγή της ανθρωπίνης σκέψεως.
Έτσι ένα βιβλίο που διαβάσαμε προ δέκα ετών,
σήμερα είναι καταθλιπτικό για μας
και ότι τώρα μας είναι αρεστό
σε λίγα χρόνια θα οικτίρουμε τον εαυτό μας ίσως, που το εξετίμησε.
......................................

Οι καλολογικές ομορφιές μέσα σε ένα λογοτεχνικό κείμενο
 είναι ωρισμένες και ευδιάκριτες,
αρκεί να συνηθίσει κανείς να τις αντιλαμβάνεται
ανάμεσα στις ποικίλες τους μορφές
και να εξελισσει την καλαισθητική του αντίληψη,
ανάλογα με τις διάφορες εποχές.
Δεν μπορεί λ.χ. να μας ευχαριστεί το λογοτεχνικό ύφος του 18ου αιώνα,
ούτε το ύφος του 18ου αιώνα είναι το ίδιο με το του 16ου.
Αυτός όμως που θέλει να μελετήσει τη λογοτεχνία
και να αντιληφθεί την αξία της σε κάθε εποχή,
πρέπει να κρίνει τη δημιουργία κάθε περιόδου
μέσα στο πλαίσιο των αντιλήψεων, των συνθηκών, των ηθών και των εθίμων
ή των προτιμήσεων και γούστων της εποχής εκείνης
και έπειτα να κάνει τη συγκριτική παρατήρηση
με την λογοτεχνική παραγωγή της εποχής του.
................................

Για να συνηθίσει όμως ο αρχάριος μελετητής
στη μελέτη και ανάλυση των λογοτεχνημάτων
και να αντιληφθεί την ομορφιά και χάρη τους,
για να του κινηθεί έπειτα το ενδιαφέρον για ευρύτερη μελέτη,
είναι ανάγκη τα λογοτεχνήματα που θα μελετούνται
να είναι τα πιο εκλεκτά,
τα αριστουργήματα κάθε είδους.
Η γνωριμία με τα αριστουργήματα
 θα δώσει τη δύναμη και δεξιότητα στο μελετητή
να αντιληφθεί, υστερώτερα, την κατωτερότητα
και τις ελλείψεις ή αδυναμίες
άλλων λογοτεχνημάτων του αυτού είδους.
..............................

Οι περασμένες γενιές επέρασαν από τα εκπαιδευτήριά μας
τελείως αμύητες στην ομορφιά της νεοελληνικής μας λογοτεχνίας,
που ήταν και γι αυτούς που την δίδασκαν,
άγνωστη ή ανιαρή και χωρίς αξία.
Μια πρόχειρη και ακαλαίσθητη ανάγνωση του λογοτεχνήματος,
με μια γενική περίληψη του νοήματος
και ένα άνεξέλεγτο δίδαγμα,
ήταν τα μόνα στοιχεία εργασίας στο νεοελληνικό κείμενο.
Η σύγχρονή μας γενιά, εκτος ελαχίστων εξαιρέσεων,
έστρεψε πιο πολύ την προσοχή της στην παιδαγωγική πλευρά,
και πάσχισε και πασχίζει να βρει την πιο κατάλληλη μέθοδο
για την διδασκαλία των νεοελληνικών κειμένων,
να βρει ποιό πρέπει να πούμε πρώτα και ποιό ύστερα,
ποιά σειρά θα ακολουθήσουμε στην πορεία της διδασκαλίας μας,
ενώ λίγο επρόσεξε τη βαθύτερη
και συστηματικώτερη μελέτη και ανάλυση των λογοτεχνημάτων.
...................................................

Η μελέτη της νεοελληνικής λογοτεχνίας
είναι η πηγή από την οποία θα αντλήσουμε
κάθε μέθοδο για τη μόρφωση του λογοτεχνικού μας ύφους
και προ παντός,
 η πηγή στην οποία θα γνωρίσουμε και θα ιδούμε σε εφαρμογή
όλους τους κανόνες
της καλολογίας
ή τέχνης ή αισθητικής του λόγου.
...........................

Η τέχνη του λόγου ή καλολογία
είναι επιστήμη μαζί και τέχνη.
Και επιστήμη είναι, γιατί αποτελεί σύστημα γνώσεων
σχετικών με τα δημιουργήματα της γλώσσας,
ενώ τέχνη είναι, γιατί αποτελεί συλλογή μεθόδων, τρόπων και κανόνων,
συνδεδεμένων μεταξύ τους σε ωρισμένη τάξη,
και χρησιμοποιεί μέσα ικανά,
για να γράφει κανείς και να μιλάει καλά,
καθώς και να κρίνει τα έργα του πνεύματος.

Η μελέτη των διαφόρων ειδών του λόγου
είναι μαζί ευχάριστη και ωφέλιμη,
γιατί μας κάνει να αποκτούμε σκέψεις ορθές,
συναισθήματα ευγενικά,
και να εκφράζουμε τον εσωτερικό μας κόσμο
με ορθότητα, χάρη και ευαισθησία.
Υποβοηθεί και τελειοποιεί τα λογοτεχνικά ταλέντα,
εξυψώνει την ψυχή
και ευρύνει το πνευματικό μας επίπεδο.

!!!!

Η ΑΝΝΑ ΚΑΣΑΠΗ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

Η δημιουργική χαρά που εισέπραξα

 από την ολοκλήρωση της ταινίας "ΠΟΝΤΟΣ"

 μεταδόθηκε αυθόρμητα στον φίλο δημοσιογράφο

 Γαβριήλ Αβραμίδη

 τηλεφωνικά

 με αποτέλεσμα την πρόσκλησή του "να τα πω ζωντανά"

στην εκπομπή του στο Ράδιο Ακρίτες

το Σάββατο 21 Μαΐου 2011 στις 9 το πρωΐ.

Έτσι απλά και φιλικά

 μιλήσαμε ζωντανά

 την δεύτερη ώρα της καθημερινής εκπομπής του

"Πρωϊνή Αναφορά"

για ψηφιακές δημιουργίες..

για ποιήματα..

για εσωτερικές αντιστάσεις..

για ελπίδα!

Το ραδιοφωνικό απόσπασμα βιντεοποιήθηκε

και βρίσκεται στο κανάλι μου

ΠΟΝΤΟΣ

ΜΙΑ ΝΟΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Είμαι πολύ χαρούμενη που

 ΣΗΜΕΡΑ 

 Ημέρα Μνήμης για τον Ποντιακό Ελληνισμό

έχω κι εγώ κάτι να πω

κι ας μην είμαι Ποντία

κι ας μη με δονεί το συναίσθημα!

Με δονεί, όμως, η ανάγκη της συμμετοχής

στη ροή της ζωής

στην παράδοση  και

στην ελληνικότητα!

Μια έμπνευση, λοιπόν, πάνω σ' αυτήν την επιταγή

υλοποιήθηκε ακριβώς στην ώρα

να προσφέρω κι εγώ κάτι από τον εαυτό μου

σπονδή στην σημερινή μέρα!

Μια ταινία αφιέρωμα

 στον Πόντο

στο διάβα της ιστορίας

Μια οπτικουακουστική περιήγηση

στα τρείς χιλιάδες χρόνια ελληνικότητας

της περιοχής του Πόντου

Μέσα από μια δημιουργική σύνθεση

ενός κειμένου-επιστολής της

Δρ Ερατώς Ζέλλιου-Μαστροκώστα

στην εφημερίδα "Μακεδονία" στις 12-10-1999

που επέλεξα από το αρχείο μου

να αποτελέσει τον καμβά

πάνω στον οποίο κέντησα το σχέδιο με

• Ποντιακά τραγούδια
•  φωτογραφικό υλικό από το Διαδίκτυο
• τεχνολογικές δυνατότητες του Windows Movie Maker

και πολύ χρόνο και μεράκι

ώστε

να δώσω ψηφιακά

 "σάρκα και οστά" στην έμπνευσή μου!

Το αποτέλεσμα με δικαίωσε μέσα από την χαρά της δημιουργίας

που εισέπραξα κατά τη διάρκεια!

Επιλέον, έμαθα αναγκαστικά το κείμενο απέξω

σαν να έδινα εξετάσεις...

Άξιζε ο κόπος!

Η ταινία

 ένα μικρό δημιουργικό ΠΑΡON

βρίσκεται ΣΗΜΕΡΑ 19 Μαΐου 2011
στο κανάλι μου

http://www.dailymotion.com/annakasapi#videoId=xgtab8

Μια ψηφιακή νότα ιστορίας
από μια Ελληνίδα!

  

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ

Το κείμενο που ακολουθεί ανήκει στη αυτοβιογραφική συλλογή διηγημάτων με τίτλο
"ΤΟ ΝΗΜΑ ΚΟΚΚΙΝΟ"

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ

Κι όμως, ήμουν άριστη μαθήτρια, εύστροφη κι επιμελής.

Και το εξατάξιο γυμνάσιο που φοίτησα ήταν ονομαστό,  Α΄ Γυμνάσιο Θηλέων Θεσσαλονίκης.

Και το δημοτικό σχολείο που τελείωσα ήταν ξακουστό στην πόλη, Ιωαννίδειος Σχολή.

Και αγαπούσα πολύ και το βιβλίο, το διάβασμα το εξωσχολικό. Πήγαινα και ερχόμουνα

στη βιβλιοθήκη, στη ΧΑΝΘ, από παιδί ακόμα. Η κάρτα μου ήταν πάντα γεμάτη ημερομηνίες δανεισμού, ήμουν πολύ περήφανη γι αυτό.

Θυμάμαι στις διακοπές, μαθήτρια έφηβη, ξυπνούσα ξημερώματα για να βυθιστώ στο βιβλίο μου

και μόλις το τελείωνα,  έτρεχα να δανειστώ κι άλλο, κι άλλο. Πείνα και δίψα αχόρταστα.

Κι όμως, τα βασικά δεν τα πήρα στη νεότητά μου, ούτε από την οικογένειά μου, ούτε από το σχολείο,

ούτε από τα πολλά βιβλία που διάβασα.

Δεν το ήξερα, όμως. Το κατάλαβα μετά τα τριανταέξι μου χρόνια, όταν άρχισα την περιπλάνηση μόνη μου, πίσω, σ' αυτά που δεν απέκτησα για εφόδια στη ζωή μου από κανέναν.

Και την αναζήτηση την άρχισα πάλι τυχαία, στα τυφλά. Δεν ήξερα τί έψαχνα, ένοιωθα όμως ελλείψεις. Πιεστικές μα ασαφείς, αναγκαίες αλλά άγνωστες.

Ο κόσμος μου, τότε, ήταν η οικογένειά μου, η δική μου οικογένεια. Ο άντρας μου και τα παιδιά μου.

Το τέταρτο ήταν ακόμα μωρό, το αγοράκι μου το τελευταίο που με τόση λαχτάρα έφερα στον κόσμο, δώρο στον άντρα μου το μοναχοπαίδι το στερημένο απ' αδέλφια.

Τα δύο πρώτα μου παιδιά, αγόρι και κορίτσι, τα έκανα κοντά κοντά στα εικοσιένα και εικοσιτρία μου χρόνια, μικρή μα ώριμη μανούλα που αφοσιώθηκε στη ζωή της οικογένειας μ' όλο της το είναι.

Κι όταν πήγαν αυτά σχολείο, τότε έκανα το τρίτο το κοριτσάκι μου, για να διοχετεύω την ενέργειά μου σ' αυτό το μαγευτικό δημιουργικό έργο της συζύγου και μητέρας.

Όμως το μωρό μου ήταν μόνο του, τα αδέλφια του εφτά και εννιά χρόνια πιο μεγάλα ήταν μια παρέα μεταξύ τους και είχαν κοινούς φίλους. Περνούσαν όμορφα χρόνια παιδικά μαζί.

Και τότε λαχτάρησα κι άλλο παιδί, να δώσω αδελφική παρέα στο τρίτο εγκαίρως, όπως στα πρώτα τα μεγαλύτερα.

Θέλησα νά ναι αγόρι το τέταρτο, να συμπληρώσει την οικογένεια, τα ζευγάρια των αδελφών, να γίνουν δύο οι γιοί του άντρα μου όπως ήταν δύο και οι κόρες. Εγωϊστική σκέψη, αλλά έμμονη.

Πέρασα δέκα μήνες προσευχόμενη στην Παναγιά να μου χαρίσει ένα αγοράκι, να το χαρίσω στον άντρα μου, να του δώσουμε και το όνομα του θείου του του αδικοχαμένου στον πόλεμο που φάνταζε ήρωας στα μάτια του, να γίνονταν δύο τα αδέλφια με τα ονόματα των αδελφών παππούδων, ο πρώτος μου γιός είχε το όνομα του πεθερού μου, κι έτσι να ξαναδώσω ζωή στο οικογενειακό όνομα,αρσενική ζωή, συνέχεια...

Ονειρευόμουν, προσευχόμουν μέρα και νύχτα, ήταν ένα σχέδιο πια ολοκληρωμένο, ακόμα και το όνομα του πατέρα μου θ' αρνιόμουνα, τό χα πάρει απόφαση.

Το είχα διαλαλήσει το σχέδιο στις φίλες μου, αυθόρμητη όπως ήμουν και διάφανη, κι εκείνες πότε θύμωναν με τα λόγια μου, πώς μπορούσα να σχεδιάσω, πότε κορόϊδευαν την εμμονή μου. Όμως εγώ δεν έδινα σημασία και συνέχιζα να σχεδιάζω το όνειρό μου...

Και η εγκυμοσύνη ήρθε ακριβώς στην ώρα, και το αγοράκι το ίδιο. Δώρο στον άντρα μου από την καρδιά μου.

Τί χαρά ένοιωσα, απογειώθηκα κυριολεκτικά. Το συναίσθημα ήταν συνταρακτικό, ήταν η πίστη ότι το σχέδιό μου πέτυχε, γνώριζα εξάλλου καλά κάθε βήμα, κάθε στιγμή, κάθε σκέψη, κάθε λεπτομέρεια,

τα ανακαλούσα όλα από την αρχή, πήγαινα μπρος πίσω κι έβρισκα σημάδια που εδραίωναν την πίστη ότι, πράγματι ήταν έτσι.

Ένα ολοκληρωμένο σχέδιο και η υλοποίησή του με κίνητρο και στόχο την ειλικρινή και άδολη, την ανιδιοτελή αγάπη για τα παιδιά και τον άντρα μου.

Αλήθεια, όταν πηγαίναμε στο χωριό του, το σπίτι της πεθεράς μου ήταν μεγάλο και πλούσιο, το καλύτερο του χωριού, όμως άδειο από αδέλφια και φωνές. Μόνο ξαδέλφια και μακρινοί συγγενείς γέμιζαν τη διαμονή μας εκεί, έρχονταν άλλά έφευγαν, δεν ήταν το πατρικό τους.

Ζήλευα τις μεγάλες οικογένειες, τις πολύβουες και πολύγχρωμες, με τα πολλά παιδιά και τα περισσότερα εγγόνια που ήταν ξαδέλφια μεταξύ τους. Κι ας ήταν φτωχότεροι από μας, κι ας στριμώχνονταν σ' ένα δωμάτιο ο ένας πάνω στον άλλον.

Κυκλοφορούσε ένα άρωμα σ' εκείνα τα σπίτια που το μύριζα, μια χαρά αόρατη, διάχυτη μουσική στ' αυτιά μου θεσπέσια που δεν την άκουγα όταν γύριζα στό δικό μας.

Ο άντρας μου ήταν μοναχοπαίδι, καλομαθημένο από τη μάνα του που χήρεψε νωρίς και τον σπούδασε με στερήσεις. Κι εκείνος πρόκοψε πολύ κι έκανε και οικογένεια.

Κάτι έλειπε πάντα από το σπίτι μας στο χωριό κι ας είχαμε μικρά παιδιά. Το ένοιωθα χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω.

Μ' αυτές τις σκέψεις ονειρεύτηκα το τέταρτο παιδί μου, να δημιουργήσω μια πολύβουη, πολύχρωμη οικογένεια που θα ζήσει αυτή τη χαρά αργότερα, στις γιορτές και στις διακοπές, όταν θα μαζεύονται όλοι μαζί κι όχι, βέβαια, μόνο στο χωριό.

Το μωρό μου μεγάλωνε κι εγώ έτρεχα στις φροντίδες όλων αγόγγυστα, όταν ο άντρας μου θέλησε

να με γλυτώσει από τα περιττά βάρη, αφού μπορούσε. Έτσι, επέμενε να φέρει μόνιμο βοηθό στο σπίτι, εκείνος επέμενε, εγώ αντιδρούσα, γιατί εγώ τι θα έκανα αφού δεν εργαζόμουν.

Είχα τόση ενέργεια μέσα μου κι ήμουν τόσο αφοσιωμένη στο έργο μου, επάγγελμα μητέρα δήλωνα χαριτολογώντας όταν με ρωτούσαν, το εννοούσα όμως σοβαρά.

Όμως, τελικά, η βοηθός ήρθε κι έμεινε μαζί μας, κι εγώ είχα πια πολύ ελεύθερο χρόνο ξαφνικά, δεν ήξερα τί να τον κάνω. Ένοιωθα ένα κενό που έπρεπε να γεμίσω.

Και τότε, διάλεξα να ασχοληθώ περισσότερο με τα παιδιά μου τα μεγάλα, μιας και η κοπέλα έπαιζε

με τις ώρες και έβγαζε βόλτα τα μικρά, το απόγευμα που δεν είχε δουλειές.

Αυτά, τότε, ξεκινούσαν το Γυμνάσιο και θέλησα να τα βοηθήσω περισσότερο στα μαθήματα. Πήρα, λοιπόν, στα χέρια μου τα Νεοελληνικά κείμενα και τρόμαξα, δεν μπορούσα να βοηθήσω. Δεν ξέρω τί είχα μάθει στο σχολείο, όμως δε θυμόμουν τίποτε.

Έπρεπε να αναζητήσω αυτή τη γνώση, πρώτα για μένα, από την αρχή. Κατάλαβα ότι δεν είχα επαφή με την νεοελληνική λογοτεχνία, κι έτρεξα στη Βιβλιοθήκη του Συλλόγου Γυναικών στον τόπο που ζούσαμε, στο Πανόραμα.

Θυμάμαι, όταν μπήκα μέσα κοντοστάθηκα με μια απορία, από πού ν' αρχίσω δεν ήξερα.

Ζήτησα νεοελληνική λογοτεχνία, μου έδειξαν το σχετικό ράφι και τράβηξα ένα στην τύχη, θ' άρχιζα απ' αυτό. Ήταν του Παντελή Πρεβελάκη, το όνομα του συγγραφέα ηχούσε γνώριμα, ήταν έκδοση της Εστίας, άρα σίγουρα καλό νεοελληνικό βιβλίο.

Γύρισα στο σπίτι, ήταν απόγευμα, η πεθερά μου έβλεπε τηλεόραση, τα μεγάλα διάβαζαν, τα μικρά έπαιζαν με την κοπέλα στο χαλί, άναψα το πορτατίφ και κάθησα στον καναπέ, στον τοίχο του μεγάλου καθιστικού που είχε θέα στην πόλη.

Ένοιωσα σαν παιδούλα, τότε που διάβαζα πολύ.

Ήμουν τριάντα εφτά χρονών και είχα να πιάσω στα χέρια μου βιβλίο από τα χρόνια του σχολείο.

Μόνο περιοδικά εργοχείρων, βιβλία μαγειρικής και ξεφύλλισμα εφημερίδων συντρόφευαν φευγαλαία τον λιγοστό μου χρόνο και το ανύπαρκτο περιθώριο του νου μου από τα ξενύχτια και τις φροντίδες.

Τέσσερα παιδιά και πεθερά, απαιτητικός σύζυγος, μεγάλο σπίτι και ανοιχτή ζωή με υποχρεώσεις...

Ο κόσμος μου ολόκληρος, τότε!

ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ

Το ποίημα που ακολουθεί
 γράφτηκε πάνω σε μεγάλη συγκινησιακή φόρτιση

τον Μάϊο του 2000

και είναι αφιερωμένο

στην ΜΗΤΕΡΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΟΥ!

Ανήκει στην ποιητική συλλογή

"Τα Θαύματα της Άνοιξης"

ΑΓΩΝΕΣ

Άννα, θυμήσου τη φωνή που άκουγες βαθειά σου

να σου μιλεί να σε κινεί με στόχο τα παιδιά σου

Καλά που μεγαλώνουνε θυμάσαι πως καυχιόσουν

τον κόσμο που θα ζήσουνε όμως συλλογιζόσουν

Εφώλιαζε και στέριωνε αυτή η αγωνία

επάλξεις γύρευες να βρεις αγώνες να χορτάσεις

Αρχίσανε οι κραδασμοί ήρθαν και οι χειμώνες

φτάσανε θύελλες σεισμοί κατακλυσμοί κι αιώνες

Λυπήθηκες μα χάρηκες ήξερες πως βαδίζεις

το δρόμο που εδιάλεξες με νίκες να φωτίζεις

Η Άνοιξη εφάνηκε ξημέρωσαν οι μέρες

εφάνηκε η χαραυγή του Νέου Κόσμου! Χαίρε!

Οι φωτογραφίες είναι από οικογενειακή γιορτή το 1992

Με τα τέσσερα παιδιά μου τότε......!

To επόμενο ποίημα γράφτηκε τον Ιανουάριο του 2009

και βρίσκεται στη συλλογή "Πρώτη Κατάθεση"

ΧΡΩΜΑΤΑ

Όλο αυτό το ανθρώπινο κομμάτι

που δάκρυα ξεσπά και πάχνη

βγαίνει ο ήλιος και το παίρνει

στο άρμα του το γυροφέρνει

το λούζει με τα χρώματα

τα γιατρικά τ' αλλιώτικα

το παίρνει σπίτι άρρωστο

 και το γυρίζει άλικο

τριαντάφυλλο μες την καρδιά

μπουμπούκι φίνο στα σκαριά

μοσχοβολά απανεμιά

και στάζει μέλι στη μιλιά

Η Προσευχή στην Παναγιά

κρατάει όλα τα κλειδιά

τα δένει σε μια αρμαθιά

που την κρεμάει στα ψηλά

και η Ζωή στα χαμηλά

κοιτάει ίσια και μπροστά!

    Αγιογραφώντας την Μεγαλόχαρη τον Σεπτέμβριο του 2009

για την Ομαδική Έκθεση Αγιογραφίας

του Συλλόγου Ζωγράφων Θεσσαλονίκης και Βορείου Ελλάδας

στη Μονή Βλατάδων

 τον Νοέμβριο του 2009

ΔΟΞΑ  ΣΟΙ!!

ΑΝΟΙΧΤΟ ΛΑΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

Έχω τη χαρά να μοιραστώ  με τους όποιους αναγνώστες

 μια ομιλία

μια ακαδημαϊκή προσέγγιση σε ένα θέμα που ρέει...

 μαζί με τα γεγονότα που μας κυκλώνουν...

ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

!!

Στα πλαίσια του Ανοιχτού Λαϊκού Πανεπιστημίου,

 ενός νέου θεσμού

 της Αμφικτυονίας Ελληνισμού

έγινε

η δεύτερη συνάντηση - ομιλία

 την Δευτέρα 5 Μαϊου 2011

 στην αίθουσα

 της Ομοσπονδίας Δυτικομακεδονικών Σωματείων

Βενιζέλου 30, Θεσσαλονίκη

Ομιλητής  ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΑΧΟΣ

(Παιδαγωγικό  ΑΠΘ)

Θέμα  Εθνικισμός, Ρατσισμός, Πολιτισμός

Στο βίντεο  που ακολουθεί η κ. ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΡΙΑΝΤΑΡΗ

(επίκουρη καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Δ.Μακεδονίας)

προλογίζει την εκδήλωση και διαβάζει το βιογραφικό του ομιλητή.

Ακολουθούν οι διευθύνσεις

 στις οποίες υπάρχει σχεδόν ολόκληρη η ομιλία του κ.Ζάχου

σε δύο μέρη.

1ο μέρος  http://www.dailymotion.com/annakasapi#videoId=xikdms

2ο μέρος  http://www.dailymotion.com/annakasapi#videoId=xikewy

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

                                        Ο κ.Δημήτρης Ζάχος με τον κ. Δημήτρη Μπουκώνη
                                                 πρόεδρο της Αμφικτυονίας Ελληνισμού

Πάντοτε ήθελα να προσεγγίζω  κάθε τι όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένα.

Η διαχρονική αυτή ανάγκη μου βρίσκει πεδίο 

Δημιουργικής έκφρασης σ' αυτόν τον ιστοχώρο

με ελευθερία

 και σεβασμό στους ανθρώπους και στα γεγονότα!

Έτσι λοιπόν μέσα από τις δυνατότητές μου,

 παραθέτω και την διεύθυνση του βίντεο της πρώτης συνάντησης

του Ανοικτού Λαϊκού Πανεπιστημίου 

http://www.dailymotion.com/video/xglcuw_14-1-2011-yyyyyyyyyyy-yyyyyyyyyy-yyyyyyy-yyyyy-yyyyyyyyyyyy_people

καθώς και την πλήρη ενημέρωση για την

ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑ  ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

στη σελίδα της

http://www.amfiktionia-ellinismou.blogspot.com/

Χαίρομαι που μπορώ να προσφέρω απλόχερα

 καθαρά από δική μου πρωτοβουλία

στιγμές

 που έζησα και "κράτησα"

σε όσους ενδιαφέρονται!