ΓΡΑΦΗ

Το ποίημα αυτό γράφτηκε τον Φεβρουάριο του 2002, μια περίοδο με μεγάλη ποιητική σοδειά.
Τα γραπτά έμειναν τόσα χρόνια φυλαγμένα σε χειρόγραφη μορφή, αναμένοντας την ώρα τους...
Σήμερα έχω τη χαρά να επιλέγω και να δημοσιεύω όποιο μου μιλάει την τωρινή στιγμή!
Θέλω να πιστεύω ότι τώρα μιλάει και στους όποιους αναγνώστες μου!

Θα γράψω για μελλούμενα
παρόντα παρελθόντα
και θα μιλήσω για καιρούς
που σώνονται σιωπώντας

Φυσήξανε αγέρηδες
και πήρανε κομμάτια
απ'τα υφάδια τα πυκνά
που σκέπαζαν τα μάτια

Κι αν δεν το συνηθίσανε
το φως να το θωρούνε
δε θα μπορούνε σφαλιστά
τα μάτια να κρατούνε

Θ' ανοίγουνε τα βλέφαρα
θα  παίρνουνε ακτίνες
θα ξανακλείνουν ζωηρά
μη τύχει και τους δούνε

Και πάλι θ' αχνοφέγγουνε
στο τρέμουλο της αύρας
να μεταλάβουν την αυγή
ν' αντέξουν την αντάρα

Αχνίζουνε απ' τις φωτιές
τα σωθικά του κόσμου
λαχτάρησαν δροσοσταλιές
στην αγκαλιά του αιώνιου

Οι κήποι ξεραθήκανε
κάηκαν τα χορτάρια
μα το νερό περίσεψε
στου χρόνου τα συρτάρια

Γλιστρά πια ασυγκράτητο
λίγο με λίγο φθάνει
σ' αυλάκι που εσκάφθηκε
με χέρι κεχριμπάρι!!